In Memoriam Nico van der Meer
De afgelopen week hebben wij definitief afscheid van Nico genomen. De band die Nico met de vereniging – eerst GDS en later sv Erasmus – had, was een heel bijzondere.
Na in de jeugd van GDS te zijn uitgekomen, werd hij al op zijn 16e in het eerste elftal opgesteld. Daar ontpopte zich tot een van de beste spelers van GDS. Hij was iemand die alle kwaliteiten van een teamspeler in zich had. Door zijn inzet was hij een voorbeeld voor anderen. Met zijn gedrevenheid nam hij andere spelers op sleeptouw. Ook ontpopte hij zich als een leider in het veld. Al snel was hij dé aanvoerder van GDS 1. Hij werd een verlengstuk van de trainer. Dat deed hij zo overtuigend dat het voor iedereen duidelijk was dat hij na zijn voetbalcarrière als trainer zou terugkeren.
In die zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw groeide Nico uit tot een echte verenigingsman en een voetbaldier bij uitstek. Hij werd alom gerespecteerd. Niet alleen voor zijn bijdrage(n) op voetbalgebied, maar ook voor de vele andere vormen van vrijwilligerswerk. Nooit werd tevergeefs een beroep op hem gedaan.
In 1981 werd Nico hoofdtrainer bij GDS. Het was het begin van een naar later bleek 9 seizoenen durende samenwerking. En in dat eerste seizoen 1981-1982 boekte Nico meteen zijn eerste succes. Na een 2-0 overwinning op Archipel werd GDS 1 aan het einde van het seizoen kampioen van de 4e klasse. Voor het eerst in de verenigingsgeschiedenis werd gepromoveerd naar de 3e klasse van de KNVB. Naast al zijn inspanningen wist Nico in dat eerste seizoen ook nog de opleiding Oefenmeester-C met succes af te ronden.
Negen jaar werken op dezelfde plek vraagt om de nodige flexibiliteit. En Nico beschikte daarover. Hij manifesteerde zich als een bruggenbouwer. Hij voelde spanningen goed aan en wist daardoor partijen in harmonie bij elkaar te brengen. Dat leidde niet alleen tot sympathie maar voorkwam dat leden de club de rug toekeerden. Ook wist hij de op dat moment doorstromende jeugd op te vangen en een plek in de senioren te geven. Daarnaast ging hij goed om met bijzondere aangelegenheden. Zo moest Nico toentertijd in een najaar werken op een slechts voor de helft verlicht trainingsveld. De aanliggende tuinder kweekte kerststerren en die groeiden veel te hard. Dus moest het licht (deels) uit. Nico begreep het gezegde “beter een goede buur dan een verre vriend” en improviseerde zijn trainingen. Nadat GDS 1 zich wat stabieler in de derde klasse voelde, wist ons vlaggenschip een aantal keren de nacompetitie te bereiken, doch werd daarin uitgeschakeld. Maar in zijn negende en dus als hoofdtrainer laatste seizoen 1989-1990 was er opnieuw succes. GDS was via de nacompetitie doorgedrongen tot de laatste finalewedstrijd. Het beslissingsduel tegen Woerden werd op het terrein van Floreant in Boskoop afgewerkt. Met twee touringcars en 50 auto’s werd een legioen supporters aangevoerd. Maar ondanks die steun was het na afloop nog steeds 0-0. Gelukkig werden de strafschoppen door GDS beter genomen. En dus promoveerde GDS voor het eerst naar de 2e klasse van de KNVB. Een mooier afscheidscadeau voor Nico was niet denkbaar.
En alhoewel Nico als trainer eventjes zijn heil elders zocht, was er geen sprake van een afscheid. Hij bleef lid, was in het weekend op de club te vinden en was altijd bereid de helpende hand te bieden wanneer de situatie daarom vroeg. Zo was hij al een seizoen trainer van A1. Ook de fusie met VVP tot sv Erasmus deed geen afbreuk aan zijn inzet. En toen sv Erasmus tijdens het seizoen 1998-1999 niet langer met de aangestelde hoofdtrainer door een deur kon, was Nico meteen bereid de leemte op te vullen. Tussen alle bedrijven door behaalde hij in 2004 ook nog het UEFA B-trainersdiploma.
Daarnaast floot hij graag wedstrijden op alle nivo’s. De laatste decennia was dat op de zondagmorgen. En bij Nico was je niet slecht af. Werd je door hem van het veld gestuurd, dan volgde na afloop van de wedstrijd een pittig gesprek over de aanleiding. Maar hij zette je niet op het wedstrijdformulier, zodat je onder een schorsing uitkwam. Daarnaast heeft Nico een aantal seizoenen deel uitgemaakt van de voetbalseniorencommissie en konden wij zijn kennis ook nog een termijn in het algemeen bestuur benutten. Maar het hart van Nico lag toch op het sportveld. En dus keerde hij nog een keer terug als assistent-trainer. Dit alles uiteraard met de geweldige medewerking van zijn thuisfront.
Maar wat onderscheidde Nico nu zo van andere mensen? Op de eerste plaats was hij een no-nonsens figuur. Hij hield ervan om snel tot de kern door te dringen. Hij had een rechttoe rechtaan benadering. Niet vergaderen om het vergaderen. Hij was bovendien wars van franjes, grootdoenerij en dikdoenerij. Daarnaast was hij recht door zee. Hij hield er niet van de kool en de geit te sparen. In zijn communicatie vertelde hij onomwonden zijn mening. Dat toonde durf en moed. Je wist bij Nico waar je aan toe was. Nico was ook heel sympathiek. Hij was vriendelijk in de omgang. Hij was bereid om zich in de zorgen van een ander te verplaatsen. Dit werkte opbeurend en gaf anderen het gevoel gesteund te worden. Daarnaast was Nico een gezelligheidsdier. Sociale contacten waren voor hem erg belangrijk. De derde helft zat wel goed bij hem. Een feestje liet hij niet aan zich voorbij gaan. Maar ook het eens per veertien dagen klaverjassen bij onze kaartclub Harten Tien gaf hem voldoening.
Dit alles maakte hem tot een markante persoonlijkheid. Jammer dat het hem niet gegeven is deze eigenschappen langer in de praktijk te brengen. Wij danken Nico voor zijn inzet, zijn vriendschap en voor wie hij was.
Namens het algemeen bestuur,
Hans van Vliet
