T.A.C. 90 Vet 3  – s.v. Erasmus Vet 2: 4-1 

Een paar weken geleden speelde we de thuiswedstrijd tegen TAC. Een echte veteranen-pot tussen krasse knarren met louter tevreden, doorleefde koppen. In het wedstrijdverslag draaide het toen om de uitspraak “van een koude kermis thuiskomen” Wat het betekent, kun je in het vorige verslag nog opzoeken. Dat dit eigenlijk ook een voorspellende waarde had voor de uitwedstrijd konden we toen niet vermoeden.

Ondanks een hele rits aan afschrijvingen hadden we er tegen TAC zin in maar wat een “TACCE-wedstrijd” werd het. Twee inschattingsfoutjes van onze invalkeeper, een goal via de rug van een van ons en een TACCE-scheids die, van een waaibal via de grond een pingel maakt.  TAC bleek toch niet dat leuke ploeggie te zijn van een paar weken geleden. Er had  wat verjonging plaatsgevonden, met name de spits verdient het vermeld te worden. Dit “vrolijke nootje” vond het nodig, zich te laten gelden door voortdurend te stompen, na te schoppen, te dreigen en liep ongelooflijk te mekkeren. Hij was de spreekwoordelijke “grafTAC” van de club, neem ik aan. Deze, werkelijk volslagen dieptrieste sneuneus werd op geen enkele manier door zijn teammaten gecorrigeerd waardoor de wedstrijd eerder werd beëindigd. Weliswaar op ons verzoek want volgens de scheids was het best gezellig en wilde hij niemand tekort doen. Zelfs op weg naar de kleedkamer, bleef de spits zuigen en sarren zonder dat er iets aan gedaan werd. Na een minuut of 10 kwam deze Superselfie bij ons in de kleedkamer op bezoek. Hij begon met de historische woorden “ik ben een man” gevolgd door “ik kom sorry zeggen” Direct daarna een hele opsomming van oorzaken waarom hij zo opgefokt was op het veld. Er stond een slachtoffer bij ons in de kleedkamer, dat was wel duidelijk. “Iemand had gezegd dat tie er niks van kon” en “dat hij niet in het team thuishoorde” en nog veel hele erge dingen zoals “sukkel”. Zoveel lelijke woorden tegen iemand zeggen, foei! dat kan natuurlijk niet, heren van Vet 2. Om zijn huiliehuilie verhaal niet te groot te laten worden, de kleedkamer niet te veel te laten bevuilen en zijn ego niet te erg te laten verschrompelen, is hij door onze -zorg en welzijnsmedewerkers – Willem en Carl met zachte hand op de gang gezet.  De deur ging dicht. Voor de zekerheid trokken we de wc door, om van deze dunne diarree af te zijn. Nu de lucht was opgeklaard smaakten het bier en de broodjes een stuk beter. Met een warme douche na deze koude kermis konden we naar huis.

Senior