RVC Celeritas VE1 – sv Erasmus VE2: 7-0

Om de een of andere reden regent het altijd wanneer ik richting Rijswijk ga. Vooral in de buurt van het Prinses Irene sportpark lijken de donkere wolken zich ieder jaar samen te pakken. Ook zondag zag ik de bui weer hangen. De return tegen koploper Celeritas, je voelt bij voorbaat al nattigheid.

In tegenstelling tot vorig jaar speelden we op een kunstveld van maximale afmetingen. Niet dat wij dit nodig hebben maar onze tegenstanders heeft ruimte nodig met zoveel loopvermogen. Wat ons betreft hadden we genoeg gehad aan een paar strekkende meter voor ons doelgebied. Onze verdedigende tactiek bleek nogal “compact” te zijn. Degene die zich te ver waagde, werd met “nu alvast beginnen met teruglopen” tot de orde geroepen.

Deze tactiek hielp ons door het eerste kwartier. Celeritas werd op afstand gehouden maar helaas was het nog wel binnen schotafstand. De pegels vlogen Angelo om de oren en hoewel hij er de nodige wist te keren, bleek hun vizier steeds scherper te staan. Alleen de spits wist eenmaal onze keeper te omspelen, voor de rest ramden ze, uit alle standen, alles in de hoek of kruising. Knap ploeggie, dat Celeritas. Alles bij elkaar hadden we welgeteld 1 kans. We hebben lekker buiten gespeeld tegen een sympathieke tegenstander, dat maakt het allemaal wat dragelijker.