HMSH VE3 – sv Erasmus VE2: 3-4

Wat een week hebben we achter de rug. Te veel om allemaal op te schrijven, maar we zullen weer een poging wagen. Het begon allemaal met de training op de donderdagavond met kou, harde wind en hagelbuien. Wat bezield die veteranen om dit te doen? Dat weten we zelf ook niet, maar alles voor een maximale voorbereiding op de wedstrijd. Tussen donderdag en zondag werd er op zaterdag in Voorburg nog even een granaat uit WOII opgegraven in de achtertuin van Roos. Dat liep gelukkig allemaal goed af. Roos heeft hem voorzichtig onder zijn kussen gelegd om hem die nacht goed warm te houden en de EOD heeft de granaat zondag opgehaald. Zo konden we op sterkte aantreden tegen HMSH, een voor ons qua leeftijd gelijkwaardige tegenstander. We begonnen een kwartiertje later maar bleken aan het eind weer op het juiste tijdschema te liggen voor de derde helft.  

Omdat ik zelf als wissel mocht beginnen kon ik genieten van de verhalen in de dug-out (waar ooit wijlen Hassie van Wijk zijn tenen had achtergelaten toen deze instortte). Als je je dit nog kan herinneren ben je heel oud en mag je jezelf een echte veteraan noemen. Alles wat nu volgt is gezien door de bril van de beste stuurlui….. 

Good Old Wouter, nog steeds geblesseerd, kwam de gemoederen versterken met verhalen uit het verleden. Hij liet bijvoorbeeld de wedstrijd even stilleggen om de scheidsrechter de hand te schudden, zo van je kent me toch nog wel? Na de hartelijke begroeting zal die man gedacht hebben, jaja….Daarna werd zijn blessure nog even toegelicht inclusief het traject tot en met de comeback. Wouter blijkt namelijk een zelfherstellende knie te hebben en het leuke is dat hij daar zelf voor 100% in geloofd. Woutertje, Woutertje, dat geloof je toch zeker zelf niet? In de praktijk krijgt hij een paar injecties en dan zal de meniscus weer genezen. We hebben als team aangeboden om dit traject te versnellen en de injecties geheel belangeloos zelf in de knie te prikken. Tot zover het medische gedeelte nummer 1. En daar kom ik later nog even op terug.

Vertelde ik vorige week het verhaal over de achteruit rijdende auto, dan heb ik voor deze wedstrijd even niet zo snel een metafoor. Hieruit kan de conclusie worden getrokken dat het tempo zo niet nog lager lag. Ook de veldbezetting bleek rampzalig, en zo liep VE2 de gehele eerste helft achter zichzelf aan. Kort samengevat: heel veel energie gekost en 0 rendement opgeleverd. Gelukkig hadden we Tony onder de lat zodat de schade beperkt bleef tot een 2-0 achterstand bij rust. Tony: bij deze roepen we je uit tot match of the man. Er werd nog geroepen Kef, moet je aan het zuurstof je bent pas 22 jaar jong. Toch maar een wissel, de inhaler gevonden en zo konden we Kevin weer in zijn juiste adem krijgen, (medisch verhaal 2).

Na geconstateerd te hebben dat er aanvallende en verdedigende middenvelders zijn, zagen wij alleen tegenvallende middenvelders. En net toen we dachten aan de thee te kunnen, klonk er een oerkreet over het veld. Michel Bot lag gevloerd en er moest een diagnose worden gesteld. Normaal geven we Michel dan geen aandacht want na een tijdje staat hij vanzelf weer op, lag dat deze keer toch anders. Deskundige van HMSH hadden het knappen van de achillespees ook gehoord en zo kwam de aanbeveling om een ambulance te laten komen. Tijd voor een kopje thee om dit allemaal te verwerken. Michel werd naar de dug-out gesleept om daar te wachten op verdere medische ondersteuning. Of zou hij zoals wij gewend zijn het toch nog even gaan proberen. Nadat  de ziekenbroeder de ernst van de blessure had bevestigd zag hij hier van af. Hij mocht mee naar het ziekenhuis maar mocht niet te veel eisen stellen aldus de ziekenbroeder. (medisch verhaal 3).

Deze enorme klap waren wij in minder dan een kwartier weer te boven om fris in het hoofd en met de nodige wissels de 2e helft te spelen. Dat moest beter en dat ging beter. Iedereen kort op zijn mannetje en druk naar voren was het motto. En ja hoor “de machine” ging lopen, Dennis maakte de 2-1, gevolgd door een treffer van Erwin waardoor de stand weer gelijk was 2-2. In de resterende tijd werd het eigenlijk alleen maar leuker, Bora maakte er 2-3 van en HMSH 3-3. Ondanks dat de scheidsrechter al eerder had aangegeven dat er nog 2 minuten te spelen waren, mochten we nog langer doorspelen en zo brachten wij, na goed doorgaan van Bora, via Murat de 3-4 op het scorebord en was de winst binnen. Nadat wij met veel gevoel Michel hadden uitgezwaaid en zeker wisten dat de ambulance was vertrokken genoten de in het zonnetje van de 3e helft met een biertje. Het was weer een gedenkwaardige middag. En alle gekheid op een stokje. Michel, het hele team wenst je heel veel sterkte toe met je herstel en hopen je snel weer, al dan niet in het gips, langs de lijn aan te treffen.

Tot volgende week.

Dennis: 7¼, Michel B.: 6, Erwin: 6, Raymond: 5, Bora: 4, Baggio: 2, Robert: 2 Kevin: 2, Michel: 1, Wil: 1, Murat: 1, E.d.: 3.