GDS

s.v. Erasmus is opgericht op 1 juli 1997 na een fusie tussen de Haagse verenigingen RKSV GDS (Groot Door Samenwerking) en RKSV VVP (Voetbal Vereniging Pancratius).

Historie van GDS:

18 DE EIGENAARS

De Afdeling Den Haag van de KNVB kent verenigingen die eigenaar zijn van opstallen op hun complex, dus clubgebouw, kleedgelegenheid e.d. Er zijn er maar weinig, die ook de grond, ligt.de velden, als hun bezit kunnen beschouwen. Twee: H.V.V. en G.D.S.

Hoe zij hiertoe zijn gekomen, verschilt hemelsbreed. Immers, H.V.V. kwam rechtstreeks in het bezit van de accommodatie die nog wordt bespeeld.
G.D.S. deed dat via/via later en er waren er, die meewarig het hoofd schudden, want het is nogal wat als een’modale’ vereniging zich op dit punt meet met ‘De Groote Haagsche’. Door slim en doordacht handelen kwam G.D.S. in het rijke bezit van een complete accommodatie. De schrik sloeg bestuur en leden wel even om het hart, toen slokop Den Haag zijn oog had laten vallen op expansie in Wateringen, op welks grondgebied het domein van G.D.S. De club ontsprong de dans, zoals blijkt uit het relaas van het tot stand komen van de grondaankoop.

G.D.S. EN DE ERFENIS VAN ‘BOER’ MAAT
Er moet wat door bestuur en leden van G.D.S. zijn heengegaan toen ze in 1961 eigenaar werden van de grond waarop zij al geruime tijd speelden. Een gevoel van trots, misschien ook van ‘waar zijn we aan begonnen’, want de tienduizendjes vlogen hen om de oren, en dat was heel veel geld toen.
Maar ze waren in elk geval verlost van het zwerven. Toen Graaf Floris en S.D.S., buren aan de Kleiweg in Rijswijk, in 1935 besloten samen te gaan als G.D.S., werd al gauw het Hoornpark betrokken, dat in de oorlog moest worden verlaten. Fruitweg, Lange Kleiweg en weer Hoornpark volgden.
Het definitieve vertrek kwam toen de eigenaar van Hoornpark, de Haagsche Patronatenbond, de zaak verkocht aan de gemeente Rijswijk, die al snel besloot dat alleen Rijswijkse verenigingen er gebruik van mochten maken. G.D.S.dus weg en gedoemd op allerlei velden en weilanden te spelen.
Inmiddels was in 1950 de (jonge) Theo van Andel tot voorzitter gekozen. Hij zou dat blijven tot 1977, en in die tijd vervulde hij een taak die door G.D.S. nooit zal worden vergeten. Drie jaren nadat hij de hamer in handen had enomen, kwam G.D.S. ter ere dat VELO de accommodatie aan de Noordweg in Wateringen zou verlaten en en gloednieuw gemeentelijk complex aan de Harry Hoekstraat zou verhuizen. G.D.S. ging er meteen op af en sloot een huurovereenkomst met de eigenaar van de velden van VELO, de heer Maat die, omdat hij nogal wat grond in die contreien bezat, gemeenlijk ‘boer’ Maat werd genoemd. Het simpele lubgebouwtje en de kleedkamers moesten worden overgenomen voor een, in die tijd, fors bedrag. Op de dag dat G.D.S. de huurovereenkomst wijzigde in een pachtovereenkomst werd, naar later bleek, een gouden zet gedaan.
G.D.S. bedong daarbij dat zij het eerste recht tot koop zou hebben indien de velden in de verkoop zouden gedaan.

TOTO/ACTIVITEIT
Enige jaren nadien overleed de heer Maaten liet de velden na aan het kerkbestuur van Sint Jan de Doper in Wateringen, plus nog een stuk grond, waarvoor een inwoner van Wateringen belangstelling had. G.D.S. evenwel had het eerste recht tot aankoop en kocht de velden.
In 1961 was de club eigenaar!, een uniek gebeuren, want alleen H.V.V. kon zich bezitter van haar complex noemen, dat wil zeggen grond èn opstallen. Het clubgebouwtje stelde niet veel voor en G.D.S. bouwde een nieuw. Inderdaad, G.D.S. bouwde want de vereniging telde een groot aantal ‘handwerkslieden’ die het loodgieters? en schilderwerk, het timmeren van de bar en allerlei andere karweitjes opknapten. Zelfwerkzaamheid dus, wat in die tijd nog niet zo heette, maar wel dezelfde betekenis had. Wat je zelf kon doen, kostte niets of in elk geval veel minder. Met een (kleine) subsidie van de provincie en tien mille á fonds perdue van de NSF kon het gebouw uit eigen middelen
bekostigd worden. Kantine inkomsten en grote activiteit in de toto deden de kas van G.D.S. mede zwellen.

RUIL
Een jaar nadat het clubgebouw in gebruik was genomen, kreeg Theo van Andel bezoek van de burgemeester van Wateringen die hem vroeg, of G.D.S. bereid was tot een grondruil. VELO moest weg uit de Harry Hoekstraat vanwege woningbouw. Er is dus dertig jaren nadien niets nieuws onder de zon, want ook nu worden sportvelden geofferd voor huizen.
Wateringen zou G.D.S. een stuk grond bezorgen ‘aan de andere kant’ met een ingang aan de Erasmusweg en zou een nieuw complex laten verrijzen aan de Noordweg, voor VELO. Maar G.D.S. had net een clubgebouw opgetrokken en hoe moest dat dan? Wateringen: ‘We vergoeden de materiaalkosten’. G.D.S. antwoordde: ‘We willen de vervangingswaarde’. Er werd eindeloos onderhandeld. De ‘kleine maar taaie’ Van Andel en zijn bestuur lieten zich niet omver praten.
De uitkomst: Wateringen stelde een perceel grond van 3 ha., 13 aren en 40 centiaren beschikbaar, betaalde l 25.000,– voor de meerdere grond aan de Noordweg, legde twee voetbalvelden en een pupillenveld aan en betaalde bijna 69.000 gulden voor clubgebouw en kleedgelegenheid en zou Den Haag vragen om een uitgang naar de Erasmusweg te realiseren.

LEDENSTOP
Je kan dus zeggen dat G.D.S. er niet slecht uit was gekomen. Weer werd niet vergeefs een beroep gedaan op de leden, die bouwplannen in eigen beheer ontwierpen en na verkregen goedkeuring kon met de realisering worden begonnen. In 1967 werd de nieuwe accommodatie geopend. Vanuit de nieuwbouwwijken Bouwlust, Vrederust en Morgenstond stroomden de, vooral jeugdige, leden toe. G.D.S. groeide naar 33 elftallen en moest zelfs een ledenstop voor senioren instellen omdat er geen ruimte was om iedereen te laten voetballen.
Tot het in 1974 mogelijk was om een stuk grond van 9250 vierkante meter te kopen en een derde veld aan te leggen. Doen we, oordeelde G.D.S. Een waagstuk? De grond kostte meer dan een ton. Het leek of G.D.S. geen zee te hoog kon gaan want het clubgebouw werd ook nog eens drastisch uitgebreid en toen eigen leden, die daarvoor het materiaal bezaten, de grond zodanig hadden bewerkt dat het derde veld aangelegd kon worden, kon er in het seizoen 1977-1978 op gespeeld worden.
Theo van Andel legde in 1977 de voorzittershamer neer. Hij had zijn levenswerk voor zijn vereniging voltooid en droeg het (voor 3 jaren) over aan Cor Hoogelander, die in 1980 werd opgevolgd door Hans van Vliet.

De Grens
Deze directeur van de Haagse Raad voor Sport en Recreatie moet, met zijn bestuurders en de leden, de schrik om het hart zijn geslagen toen de plannen van slokop Den Haag bekend werden om een deel van Wateringen te annexeren. Felle protesten van Wateringse zijde haalden niets uit, inspraak bleek nutteloos. In het clubblad van 7 januari 1993 schreef Van Vliet: “De Wippolder, waarin G.D.S. ligt, is een van de twee Wateringse lokaties waarop Den Haag wil bouwen. Daarvoor is een grenswijziging nodig. Op 22 december 1992 werd die grens, in principe, vastgesteld in het verlengde van de Vrederustlaan in zuidelijke richting tot de Noordweg en vervolgens over de Noordweg heen langs de Wateringse Kwaklaan. Voor G.D.S. betekent dit dat we op Wateringse grond blijven maar dat Den Haag op 30 meter achter veld 3 gaat bouwen”.
En zo is het gegaan. G.D.S. hoeft niet weer de ellenlange procedure van een verhuizing door te maken. Het verkeert zelfs in dezelfde situatie als bij de eerste verhuizing van Noordweg naar Erasmusweg. Als er rondom gebouwd wordt, komen er weer nieuwe gezinnen, ook jongere met kinderen, wat nieuwe leden kan opleveren. Eén droom kan echter niet in vervulling gaan. Er is even sprake van geweest dat G.D.S. zou ruilen met het 600 meter verderop gelegen K.M.D.
G.D.S. zou het complex van K.M.D. huren en die club zou naar de Erasmusweg gaan omdat het plan was dat Den Haag dat complex zou kopen. Het ging niet door, want Den Haag wil alleen (ont)vangen en niet uitgeven.
Hans van Vliet, een beetje triest: “Van dat geld hadden we een sporthalletje, een oude droom, willen bouwen Dat gaat dus niet door”.

RANSFERS
G.D.S. was net naar de vierde klas gepromoveerd en Holland Sport speelde betaald voetbal. Bij de promovendus voetbalden de broers Theo en Toon Valkenhoff, die de overstap naar H.S. maakten voor het destijds vastgestelde bedrag van fl 3.000,00 de man.
Toen blies net de storm het dak van de kantine weg en de zeker niet van koopmansgeest gespeende G.D.S.’ers zeiden tegen Holland Sport::”Geef maar zoveel en de rest in bouwmaterialen”.

En zo gebeurde.